شعر نو آورده ام

روزها فکرم این است و همـــه شب سخنـم 

که چــرا غافـــل از احــــوال دل خـــویشتنــم

از کجــــا آمــــده ام آمــــدنـــم بهـــر چــه بود

بــــه کجـــــا میـــروم  آخـــــر ننمــــایی وطنم

مانده ام سخت عجب کزچه سبب ساخت مرا

یا چــــه بـــود است مراد وی از این ساختنم

 جان که از عالم علوی است یقین می دانم

رخت خــــود بــــاز بر آنــم که همان جا فکنم

مـــــرغ بــــاغ ملکـــــوتـم نیــــم از عـالم خاک

دو ســـــه روزی قفســی ساخته اند از بدنم

ای خــــوش آن روز که پرواز کنم تا بر دوست

به هـــــوای ســــر کـــــویش پـــر و بالی بزنم

من به خود نامدم اینجــــا کـه به خود باز روم

آنکـــــــــــــــه آورد مـــــــرا باز بــــرد در وطنــم

شمس تبــــریــــز اگــــر روی به من بنمـــایی

بالله کــــه این قالب مـــردار به هم درشکنم